Altijd rustig blijven: een ultiem doel?

Er zijn tegenwoordig zoveel tools, praktijken, methodes en coaching om aan jezelf te werken, om jezelf naar een hoger niveau te tillen. We zoeken rust. We zoeken verlossing van ons verleden. We zoeken geluk.

En als het niet lukt – ongeacht alles wat je praktiseert – om rustig, optimistisch en gelukkig te blijven, ongeacht de omstandigheden, kan het voelen als een mislukking. Dan geef je jezelf de schuld of zet je je praktijk aan de kant, "want het werkt toch niet."

Zo ging het gisteren met mij: ik wandelde met mijn hond in het bos, ze liep los en rende van mij weg. Toen ik haar om de hoek vond, kwamen twee mannen van een of andere inspectie naar me toe. Ze wezen me erop dat ik mijn hond niet los mocht laten lopen, dat ik mezelf moest identificeren, en dat ik met hen mee moest in de auto naar een onbekende locatie… En hoewel ze misschien gelijk hadden, voelde ik me enorm bedreigd. Ons veiligheidssysteem (neuroceptie) reageert immers razendsnel. Daar waren twee mannen, die op een smal bospad van beide kanten op me af kwamen en me vertelden dat ik met hen mee moest. Mijn systeem ging meteen in vechtmodus (vluchten was volgens mijn systeem geen optie meer). Ik weet niet goed wat er op hun legitimatiebewijs stond of wat ze precies vertelden; ik ging gewoon fel in de verdediging, weigerde mee te gaan en dicteerde trots mijn naam. Ze noteerden mijn gegevens en, met één man voor me en één man achter me, begeleidden ze me naar hun auto om mijn gegevens te controleren. Oef, ik mocht even lopen en niet vastgehouden worden, waardoor de spanning in mijn lichaam iets zakte. Ik stelde zelfs geïnteresseerde vragen over hun inspectiewerk en voelde me meer geaard en sociaal betrokken, in de ventrale vagus.

Eenmaal bij de auto moest ik wachten terwijl één inspecteur mijn gegevens controleerde en de andere met mij praatte. Het gesprek was redelijk oké, hoewel de inspecteur de neiging had me veel adviezen te geven over wat wel en niet kan met een hond en allerlei andere levenskeuzes. Totdat er een andere hond met zijn baasje voorbij kwam. Mijn hond, getriggerd door het lange wachten en vreemde mensen, reageerde op de hond en trok me hard achter haar aan. In haar intense poging om die hond te pakken, scheurde ze de broek van het baasje, ondanks mijn inspanningen om haar tegen te houden. De kers op de taart.

Ik voelde me machteloos, wanhopig, schuldig, en niet bepaald een goed mens. Ik was ook erg geïrriteerd door de inspecteurs ("want als we hier niet zo lang hadden gestaan, waren we al lang thuis geweest en was dit niet gebeurd" – deze onlogische gedachte raasde door mijn hoofd).

De inspecteurs hadden nog een boete en een hele hoop levenslessen voor me in petto, waarvoor ik hen bedankte en ze een fijne dag wenste. Uiteindelijk ging ik naar huis.
Weer wanhopig, weer machteloos, weer schuldig omdat ik mezelf niet de hele tijd rustig had kunnen houden. Een knoop in mijn maag.

Eenmaal thuis had ik een sterke behoefte om erover te praten, empathie te voelen, en mijn gedachten ergens anders op te richten. Ik voelde nog steeds de sympathische energie, dus ging ik veel doen. Toch bleef die knoop in mijn maag zitten. Ik probeerde ernaartoe te ademen, maar het ging moeizaam. Uiteindelijk deed ik TRE, wat mijn systeem hielp uit die sympathische staat te komen. Ik kon weer vrijer ademen en de knoop in mijn maag toelaten, voelen en uiteindelijk loslaten.

Pas toen kon ik van op afstand naar de situatie kijken en begrijpen waarom ik zo getriggerd werd. Ik zag wat er achter mijn reacties zat. Pas toen kon ik de inspecteurs echt bedanken voor de levenslessen: dat ze me lieten zien waar het nog pittig of pijnlijk is. Want zonder triggers zie ik dat niet, en kan ik dus niet verder groeien.

Dus, altijd rustig, optimistisch en gelukkig? Nope. 

In verdriet, boosheid en gelatenheid zit ook veel kracht en inzichten. En soms lukt het gewoon niet om je zenuwstelsel direct te reguleren, en dat is oké. Het herkennen van de verschillende staten van ons zenuwstelsel is al een grote stap. 

We mogen onszelf toestaan om ervaringen en emoties te omarmen, ook als ze ongemakkelijk zijn. Met zachtheid kunnen we kijken naar wat er achter die reacties schuilt – en soms kun je er gewoon niets aan doen, je systeem neemt het over. Juist door die innerlijke processen met mildheid te benaderen, ontstaat er ruimte voor groei en heling. We kunnen blijven leren en onszelf steeds verder ontdekken. En wat er ook op ons pad komt, voor de levenslessen bedanken...

Liefs, Daria